Geschiedenis

Charles Bradley werkte in 1937 als arts in een inrichting voor moeilijk hanteerbare jongens. In plaats van deze jongens door middel van harde hand te leren functioneren, besloot hij hen stimulerende medicijnen toe te gaan dienen. Bij toeval had hij ontdekt dat stimulerende medicijnen een kalmerend effect had op een bepaalde groep mensen.

Veel mensen verklaarde Bradley voor gek omdat zij ervan uit gingen dat de problemen alleen maar zouden verergeren. Het tegenovergestelde bleek het geval. De onhandelbare jongens bleken nu in staat om zich beter te concentreren en hun gedrag te beheersen. Het leek alsof er letterlijk op een rem werd getrapt en de chaos in de hersenen werd verminderd. Het heeft nog een poos geduurd voordat er erkenning was voor een medische verklaring.

Men ging op dat moment een begin maken met een grondig medisch onderzoek naar wat wij nu ADHD noemen. Men ontdekte dat er niet alleen sprake was van hyperactiviteit maar ook vormen waarbij men alleen last had van aandachtstekort en concentratiestoornissen of te wel Attendion Deficit Disorder (ADD). In de jaren '70 kwam men tot de conclusie dat ADHD geen typische kinderziekte was die rond de pupertijd vanzelf zou verdwijnen, maar dat 60% ook daarna als volwassene last zou blijven houden van de symptomen.

In 1990 werd er een grote doorbraak gemaakt tijdens het maken van een PET-scan. Men ontdekte verschillen in hersenactiviteit tussen volwassenen met AD(H)D en volwassenen zonder AD(H)D. Toen men daarna besloot om door middel van een MRI duidelijker beeld te krijgen, werden er nog grotere verschillen ontdekt. Bovendin bleek uit genetisch onderzoek dat AD(H)D een familiekwaal was en voor ongeveel 75% erfelijk belast.

Ondanks als deze feiten zijn er zelfs nu nog mensen die erg sceptisch zijn en nog steeds van mening zijn dat AD(H)D een kwestie is van gebrek aan mentaliteit en een morele inslag. Men beweert nu nog vaak "Waar een wil is, is een weg"  en zolang er maar voldoende motivatie is, vrijwel alles mogelijk zal zijn. Helaas is hier voor iemand met ADD nauwelijks aan te voldoen, simpelweg omdat de hersenen een andere hiërarchische indeling maken wat betreft prioriteiten en belangrijke taken. Deze indeling gaat buiten onze wil om.